منو به ياد چشمان به راه مانده ي مادر شهيد جاويد الاثري انداخت که تنگ غروب مقابل درب خونه وچشم به مناره هاي مسجر روبه روي خونش زمزمه ي عشق سر ميداد ومنتظر بود همون تابوت خالي ويک پلاک روبيارن وبگن اين براي بچه ي توست آخرسر پسر اونم به مهموني که رفته بود دعوت کرد وحالا دوتايي مهمون خداي خودهستن.

سلام... چه كيفي داره وقتي ميان!

يكي شون قراره همين فردا قدم رو چشم ما بذاره... دانشگامون و اينا!

هرچند گمنامي سهم ماست اما اسم اونا شده شهيد گمنام...

ياعلي

سلام
بسيار عالي بود مطلبتون ... تشکر
اللهم عجل لوليک الفرج