منو به ياد چشمان به راه مانده ي مادر شهيد جاويد الاثري انداخت که تنگ غروب مقابل درب خونه وچشم به مناره هاي مسجر روبه روي خونش زمزمه ي عشق سر ميداد ومنتظر بود همون تابوت خالي ويک پلاک روبيارن وبگن اين براي بچه ي توست آخرسر پسر اونم به مهموني که رفته بود دعوت کرد وحالا دوتايي مهمون خداي خودهستن.